Back to Your S(e)oul 2024

Reisverhaal van Kim Jong Mo

Mijn reis begon eigenlijk heel nuchter, denk ik zelf. Ik kom van het Groningse platteland, waar men altijd nuchter is. De heenreis voelde voor mij wel als een soort thuiskomen op mijn eigen geboortegrond. Na twaalf uur in het vliegtuig te hebben gezeten, merkte ik bij het uitstappen: Ja, ik ben thuis. Onder mijn eigen mensen. De taal is en blijft een dingetje. Deze reis zal me altijd bijblijven, en dat komt doordat we een leuke, gemengde groep hadden. We hebben ondertussen veel verhalen met elkaar gedeeld. Op reis gaan met deze groep voelde voor mij als een soort familie. Net als in de film Fast and the Furious: onbekenden die uitgroeien tot vrienden en uiteindelijk een kleine familie worden.

Deze geweldige reis heeft intussen wel iets met zich meegebracht. Zo nuchter als ik was, ben ik nu iets minder. Alle verhalen die we met elkaar hebben gedeeld, hebben iets met me gedaan. Ik ben anders tegen adoptie gaan aankijken, of beter gezegd, ik heb er op een manier naar gekeken zoals ik dat nog nooit had gedaan. Tot op heden had ik er eigenlijk ook nog niets mee gedaan. Door in Korea te zijn, ben ik me meer op mijn gemak gaan voelen en voelde ik me eigenlijk ook wel een echte Koreaan, ondanks dat de taal een dingetje blijft. Ik at, net als alle andere Koreanen, 's morgens, 's middags en 's avonds rijst met vlees, dumplings, etc.

Thuis heb ik altijd lichamelijke klachten. In Korea had ik die niet. Dat voelde voor mij als een teken: Ik ben een Koreaan en geen Nederlander. Het is een gevoel dat alleen een Koreaan kan voelen en geen Nederlander. Naarmate de dagen verstreken, kreeg ik meer het idee: Ik wil hier niet meer weg. Ik wil hier blijven, langer dan twaalf dagen. Best wel een raar idee en gevoel.

De tweedaagse Adoptieopstellingen retraite heeft mij het meest aangegrepen. Het waren twee hele zware, emotionele dagen. Vele verhalen en indrukken heb ik gehoord en gezien. Het waren dagen waar ik normaal niet snel naartoe zou gaan. Ik vond dit toch wel de twee meest intensieve dagen van de reis, ondanks het vele lopen. Deze twee dagen hebben eigenlijk mijn ogen meer geopend omtrent adoptie en wat dat inhoudt voor mensen die geadopteerd zijn. Nou, ik kan je vertellen: ik heb me best klote gevoeld. Ik heb adoptie altijd maar bekeken als: Ik ben uit een ander land gekomen en heb nu een goed thuis. En dat klopt ook deels wel. Maar ik heb denk ik in al die jaren alles mooi in een kluis gestopt en de sleutel ervan weggegooid. Alleen na de retraite is er iemand geweest die die kluis heeft opengebroken.

Ik wist niet wat me overkwam. Het gevoel dat toen naar boven kwam, is eigenlijk onbeschrijflijk. Ik kan het niet uitleggen, maar ik denk dat men wel snapt wat voor gevoel er omhoog komt. Ik probeerde dat gevoel te verbergen en weer terug te stoppen in de kluis, maar dat lukt niet. Je gaat adoptie ineens met een andere bril bekijken en je staat met verbazing te denken: Ooh, oké, nooit zo bekeken. Ik moet wel bekennen dat thuis er eigenlijk nooit over werd gepraat, mede omdat ik er niet naar vroeg en er ook niet mee bezig was. Tijdens de opstellingen kreeg je verhalen te horen waarvan je denkt: Ja, eh... oei, fuck, het kan ook zo lopen.

Nu ik mijn DNA heb achtergelaten, kom ik ook meer dingen te weten over adoptie. Het is niet het verhaal dat je altijd is verteld, over dat er niets bekend zou zijn van je ouders. Achteraf blijken er valse documenten te zijn. En nu krijg je te lezen dat er wel namen in staan, dat men weet hoe zwaar je als baby was, etc. Dat is even geen leuk lezen als je 41 jaar lang eigenlijk vreselijk voor de gek bent gehouden. Dus ja, deze reis heeft mij wel een beetje veranderd.

Tussen je eigen soort lopen is fijn en geeft een vertrouwd gevoel. Hier in Nederland terug zijn, voelt voor nu nog even niet goed. Na het aankomen hier in Nederland voelde ik me niet thuis, maar alsof ik in een vreemd land was waarvan je weet dat het je thuis is. Ik voelde me hier totaal niet thuis. Het is te rustig, en ik miste de mensen om me heen, de groep en het eten. Hier in Nederland zit je op droog brood te kauwen, terwijl je in Korea geniet van pannenkoeken of een tafel vol barbecue.
Ik had totale errors in mijn hoofd met de gedachte: Ik ben hier verkeerd. Wat doe ik hier? Het gaat nu gelukkig wel beter met me. Ik heb veel contact met mede-geadopteerden die ik tijdens de reis heb ontmoet, en dat is heel fijn. Het praat makkelijker. De normale praat over huisje-boompje-beestje is nog nooit ter sprake gekomen. Van de meesten weet ik niet eens wat ze doen. 🤣 Maar praten met een mede-adoptant maakt het veel makkelijker.

Toch blijf ik nu worstelen tussen mijn Nederlandse en mijn Koreaanse deel, en dat is best lastig. Ik heb eigenlijk nooit geweten dat dat zo moeilijk kon zijn. Ik wil graag meer van de cultuur weten. De strijd gaat nu vooral om een Nederlandse Koreaan te zijn, en niet een Koreaanse Nederlander. Sinds ik terug ben, slaap ik ook slechter. Ik kom moeilijk in slaap en word vaak wakker. Geen idee waarom. De drang om terug te gaan is heel groot geworden. Het gemis van Korea – het landschap, de cultuur en het daar onder de mensen zijn – is sterk. De laatste avond ben ik ook alleen op pad gegaan om afscheid te nemen van mijn geboorteland. (Wel een pleuris eind gelopen, maar dat had ik ervoor over.) Ik genoot van het mooie uitzicht over de stad, niet wetende wanneer ik weer terug ga.

Na het afstaan van mijn DNA kreeg ik even een dreun in mijn hoofd: Het gaat nu beginnen. De zoektocht naar mijn ouder. De vragen die ik heb, zijn nu alleen maar groter geworden. Waarom? Geen geld? Of is er gezegd dat ik het niet zou redden, gezien wat medisch nu blijkt? Wist de rest van de familie het niet? Ik weet het niet. Dat zijn alleen vragen waar mijn ouder antwoord op kan geven. En zo zijn er nog wel meer vragen. Nu probeer ik een beeld te schetsen in mijn hoofd van hoe ze eruit zouden kunnen zien, maar dat lukt niet. De zoektocht is net begonnen en we weten nog niet of daar ooit wat uit zal komen. Dat moeten we nog zien. Ik ben me ervan bewust dat het ook niet kan lukken, en daar zal ik dan wel vrede mee hebben. Maar de vragen blijven dan wel, en ze blijven onbeantwoord.

Dus ja, deze reis heeft me in zekere zin zeker veranderd. Ik ben nu een persoon die zich meer met Korea bezighoudt en zich minder Nederlander voelt.

Tot slot enkele slotgedachten:
Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet en ben het ermee eens dat het zo moest zijn. Ik heb erg genoten van de reis en van het reizen met mijn medereizigers. Ik denk dat je een band hebt gevormd, waarschijnlijk met de een meer dan met de ander, maar die banden onderhoud je wel. Voor de reisleiders neem ik mijn hoed af voor wat je doet en hoe je alles voorbereidt. Ik zou meteen teruggaan en anderen aanbevelen om met je op een nieuwe BTYS-reis te gaan. Wat heb ik ervan gekregen? Rijkere ervaringen met nieuwe vrienden/familie. Het waren intense en emotionele, maar zeker heel leuke twaalf dagen. Gam sa mi da. 
사랑해요 여러분.

We gaan op naar een nieuw avontuur. Hier in Grunn zeggen we dan: "Kop der veur, nait soez’n mor deur broez’n."